سلام و شبتون بخیر،
از نوشته قبلی چند سالی میگذره… بهترین بهانهام سرشلوغی این مدت هست. هرچند که صرفا یک بهانه بوده. در هر صورت ازینکه دارم مینویسم، خوشحالم.
زندگی دور از پایتخت باعث شده که وقت بیشتری برای کارای خانواده و خودم داشته باشم، کرونا هم تو این چند وقته مضاعف شده. ساعت شیش بعدازظهر عملا با تیپای محترمانه از دانشکده بیرونم میکنن 🙂 میتونم بیشتر فیلم ببینم، کتاب بخونم و مهمتر ازون با خانواده و دوستان صحبت کنم. امروز تو این ساعتهای نیمه شب، دلم نوشتن خواست، شدید.
مرتضی،
چهاردهم اسفندماه ۱۳۹۸،
زنجان.